New Orleans

Zo, een beetje te laat, maar toch nog het laatste en afsluitende deel van deze serie. Het verhaal is bijna af, lieve lezertjes!

Vanuit Austin heb ik de trein gepakt naar New Orleans. Daar kwam ik aan zonder een plaats om te slapen. Geen van de couchsurfers die ik had benaderd had gereageerd, dus ik moest in een Hostel. Dacht ik. In een cafeetje ben ik gaan zitten, en waarempel, ik had een mailtje van een Couchsurfer! Hij had een berichtje van mij gezien op het forum, en had besloten om mij te hosten.

Meet Mario. Een 54-jarige alcoholist die _alles_ wat hij had is kwijtgeraakt met Katrina. Hij heeft met mij een aantal dagen door New Orleans gelopen, en heeft me allerlei plekjes laten zien waar ik anders nooit geweest was. Hij woont namelijk zijn hele leven al in New Orleans.

Katrina heeft zijn en veel andere mensen hun levens compleet verwoest. Aan de ene kant is de materiele schade natuurlijk heel groot, maar ook psychisch was het erg zwaar. De regering-Bush heeft veel te laat veel te weinig gedaan, en actief reddingswerkers uit het buitenland geweerd. Ook werden de mensen erg slecht opgevangen, en het werd hen ontmoedigd om weer terug te keren naar New Orleans. Mario heeft zelf een jaar in zijn auto geleefd voordat hij weer een huis had.

De mensen in New Orleans zijn geweldig. Ik ben nog nooit zo vriendelijk aangesproken in bars door het personeel. Het voelde allemaal erg gemeend, wat een verademing was na bijvoorbeeld Los Angeles waar mensen meer op uiterlijk vertoon en smijten meld geld vallen.

Een aantal mensen leeft tegenwoordig in de veronderstelling dat ik familie ben van Mario, zijn 'zoon uit Amsterdam'. Hij heeft altijd genoeg scharrels en maitresses gehad om dat geloofwaardig te vertellen. Erg grappig.


Na een paar daagjes New Orleans was het tijd om verder te reizen. Miami was aan de beurt. In Miami heb ik drie nachten in een Hostel geslapen, het eerste en enige in mijn hele reis. Miami is vrij saai; het is groot en het strand is mooi. Je kunt prachtig uit. Maar dat is neit het gene wat ik in Amerika was gaan doen! Ik wil mensen ontmoeten, gekke dingen zien. Op het strand liggen is natuurlijk leuk, maar dat kan in Zuid Frankrijk ook wel. Ik wil niet klagen. Het strand was fijn.

Op de dag van Obama's inauguratie ben ik vanaf Miami naar San Francisco gevlogen. Daar heb ik nog een paar vrienden ontmoet wie ik eerder nog niet vaarwel had kunnen zeggen, zoals Oscar de grote Zweed.

Het was heel fijn om weer terug te zijn in San Francisco. De sfeer die in die stad hangt is erg bijzonder; er gebeuren gekke dingen in de straten en iedereen die het ziet geniet er van. In Amsterdam heb ik altijd het gevoel dat als je iets grappigs ziet dat je dan moet doen alsof dat normaal is: "It's Amsterdam, man". In San Francisco gaan mensen juist stil staan en er naar kijken, klappen, dansen. Ze vieren het feit dat de stad speciaal is.

Austin, Tx

Zaterdag kwam ik in Austin aan met de trein, en na een paar minuutjes op het perron gewacht te hebben kwam Chris, mijn nieuwe couchsurf host, mij oppikken. Hij is een lange, langharige, 23 jarige latijns-Amerika student. Jacob en Sam, twee vrienden van Chris, waren er ook. We hebben buritos gegeten bij een caravan langs de weg onder een boom, versierd met kerstlampjes en met oud tuinmeubilair om te zitten. De sfeer van het etablissementje was heel speciaal, bijna magisch. Wel erg goedkope magie.

Het is geen wonder dat Chris in een Coop woont, een soort studentenhuis maar dan beter geregeld. Het is schoon, uitnodigend en Veganistisch. Ze wonen met 14 mensen en hebben een fantastisch ingerichte keuken.

De eerste avond hebben we wat bier gekocht (Kwak, Piraat, Guinness en meer!) en zijn naar een buur-coop gegaan om die soldaat te maken. De universiteit van Texas in Austin heeft zo'n 50 000 studenten. Dat maakt Austin een echte studentenstad, en dat kun je voelen als je er door heen loopt. Veel jonge mensen op straat, een bruisend uitgaansleven en een positieve uitstraling.

De volgende dag zijn we met een paar andere vrienden naar een park gegaan om wat te wandelen en te klimmen. Ik heb prachtige foto's gemaakt van de omgeving: we liepen door een soort oude rivierbedding met aan de zijkanten ingesleten steenlagen.

Helaas heb ik mijn tas met camera, klimschoenen, horloge en ring op de parkeerplaats laten staan toen we naar huis gingen. Ze stonden er 15 minuten later niet meer. Shit.

Chris had wat andere coop-mensen en couchsurfers uitgenodigd om een biertje met ons te komen drinken in the spider bar. Een paar andere couch-hosts die me hadden kunnen hosten had ik ook uitgenodigd. Het was erg gezellig.

De volgende dag, Maandag, heb ik hutspot gekookt met zonder spek. Ui roerbakken met scherpe specerijen werkt als prima vervanger! En toen was het tijd voor een nieuwe treinreis naar New Orleans en een nieuw avontuur!

Knuffels uit een -nog steeds- kapot New Orleans (die verhalen komen de volgende keer)
- Okke

Rodeo!

De afgelopen paar dagen heb ik in Dallas rondgehangen bij een niuewe couchsurf host: Michael.

Michael is een fotograaf en hij heeft veel tijd voor me vrijgemaakt om me de stad te laten zien. Dat was erg gaaf. We zijn wezen Salsadansen in Fort Worth, een buitenstad van Dallas (leuke meisjes, dat moet ik echt vaker doen!), hebben Tex-Mex (Texan-Mexican food) gegeten met veel Margaritas en naar het John F. Kennedy museum geweest. Wist je dat 80% van de Amerikanen denkt dat achter de moord van Kennedy een complot zit, maar dat niemand dat kan bewijzen?

De REI, een grote buitensportzaak, had uitverkoop. Ik heb een backpack gekocht ($35!), een sjaal, muts, handschoenen en een ijzersterke spijkerbroek. Allemaal voor minder dan de helft van de prijs.

Gisteravond was de kers op de taart: we gingen naar de Rodeo van Fort Worth! Het duurt maar anderhalf uur, maar ik heb mooie cowgirls gezien die vanaf paarden lasso's om kalfjes wierpen, echte cowboys die met z'n tweeen hetzelfde deden, maar dan het kalf op de grond werkten, wilde stier rijden (ik zou ook springen als ze dat met mijn ballen deden!) en het allermooiste was nog wat ze voor de allerkleinste kinderen hadden. Alle kiddo's jonger dan 8 jaar mochten proberen een pluk uit de vacht van een schaap te stelen. De eerste die dat wist te doen won! Fantastisch. om een dozijn kinderen achter een schaap aan te zien rennen.

Ik zit nu in de trein naar Austin. Austin schijnt een leuke universiteitsstad te zijn, en ik denk dat een weekend daar precies mooi is. Maandag ga ik verder naar New Orleans (norleans zoals ze hier zeggen) en vervolgens verder naar Miami.

Naast me zit een man met Deer Jerky. Beef Jerky is super-gedroogde reepjes rund, gemarineerd in peper. Hij heeft zelf een ree geschoten, gedroogd en gepeperd. Heerlijk.

Groetjes uit niemandsland,
- Okke

Canyon 'n Texas

Een auto huren was een beetje te veel van het goede... Als je 25 plus bent betaal je ongeveer 25 dollar voor een dag, maar onder 25? Denk meer aan $50+... En dat kan ik niet helemaal betalen. Op zoek naar alternatief vervoer dus!

Ik kwam twee andere reizigers, Joe en Leah, tegen bij Larry. Ze wilden ook wel naar de Grand Canyon, en een pact was snel gesloten. Joe en Leah reizen bijna zonder geld; als ze geld nodig hebben verkopen ze armbanden en kettingen gemaakt van Hennepdraad. Dat loopt volgens mij niet zo geweldig, want ze hadden geen cent. We hebben de deal gesloten dat ik de benzine enzo betaalde, en dat zij me afzetten op de plaats waar ik zondagavond moest wezen: Tucson.

Ik had liever de kosten met hun gedeeld, maar dan had ik een paar dagen moeten wachten zodat ze geld konden verdienen. Ik wou een beetje opschieten om weer verder te kunnen gaan, dus ik heb besloten om dan maar wat meer te betalen. Hah!

Zaterdag rond de middag zijn we naar Flagstaff vertrokken, een dorpje 100 mijl van de Canyon. We hebben daar overnacht en zijn de volgende ochtend naar de Canyon vertrokken. Wat was dat fantastisch! Zo groot en overweldigend... Helaas konden we maar een paar uur blijven. Wie gaat er met mij mee terug over een paar jaar? De Grand Canyon is een van de dingen die je echt gezien moet hebben in je leven. Ik heb foto's zat om jullie te overtuigen van de grootsheid van de Canyon.

Ik had op een website (triphopping.com) een lift van Tucson, AZ naar Dallas, TX gevonden. Joe en Leah hebben me naar Tucson gebracht. In Tucson hebben we een nacht gecouchsurft bij een stel hippies: Richia, Rocky en Rusty. Als je eens softe hippies wilt ontmoeten moet je zeker bij ze langsgaan, want veel softer zijn ze er niet. Zulke schatten van mensen! Rocky speelt gitaar en heeft als hobby het 'pimpen' van fietsen (niet heel overtuigend, maar hij vermaakt zich uitstekend) en Richia verzorgt een moestuin.

Maandagochtend pikte Pam ('Grandma') me op in Tucson. We deelden de rit: samen rijden, samen benzine betalen... 920 mijl (1500km!) en 15 uur later zijn we in Fort Worth aangekomen, een buitenwijk van Dallas. Pam is een 'Traveling Nurse', ze werkt om de 3 maanden in een ander ziekenhuis. Dat doet ze om een beetje meer van de wereld te zien en het betaalt wat meer. Morgen gaat ze verder naar Georgia, waar haar man woont.

Ik blijf een paar dagen in Dallas, en daarna ga ik rustig op weg naar New Orleans. Ik heb een vlucht geboekt vanuit Miami naar San Francisco op de 20e. Dat is de enige deadline die ik heb.

Groetjes uit een vrij koud Texas,
- Okke

Sunbird breakdown

(geschreven op 2 januari)

Zo, m'n autootje heeft het niet volgehouden. Een berg in de woestijn is hem de baas geworden, en ik heb de koppakking stukgeblazen. De auto heeft het met veel water bijvullen nog 150 mijl (200 kilometer!) volgehouden. Waarschijnlijk heeft dat hem helemaal over het randje geholpen.

Ik stond dus in het midden van de woestijn met een auto die geen meter voor- of achteruit ging, en het begon donker te worden. Ik ben gaan rondvragen aan mensen voor een lift naar het volgende dorp. De tweede persoon die ik aansprak wou me wel naar het volgende dorp, Blythe, brengen als ik de benzine betaalde. Maar als ik wou, mocht ik ook wel een nachtje met haar en nog een paar mensen in de woestijn blijven slapen, en dan zou haar man de volgende dag naar mijn auto komen kijken. Dat leek me de betere deal!

We reden 6 mijl over een onverhard pad de woestijn in. Daar stond een camper van Debra en Kim waar honderden glimmende stenen omheenlagen. Ze verkopen de mooie en waardevolle stenen en geven 'Rock Hunting Tours' aan toeristen. Ik heb een jointje gerookt met Debra en haar uitgelegd waar Nederland ligt (Amsterdam, dat ligt in Denemarken toch?). Ze had ook tarantulas in een klein terrarium.

De volgende ochtend heb ik mijn verzekering gebeld ("Sorry, je krijgt geen cent") en een manier gezocht om van m'n auto af te komen. Gewoon laten staan is niet echt een optie; de auto staat op mijn naam en ik wil geen spoor van rotzooi hier achterlaten: dat maakt het krijgen van een visum later veel lastiger.

Kim stelde voor om de auto in eerste instantie een klein stukje de woestijn in te slepen, om vervolgens te proberen 't ding te verkopen. Omdat de stenenbusiness de afgelopen maand erg slecht ging heb ik de deal met ze gemaakt dat ik ze 200 dollar leen voor een week. Zij verkopen m'n auto en nemen 1/5 deel van de opbrengst. Er is natuurlijk een kleine kans dat ik niets van dat alles terugzie, maar ik had het gevoel dat dat wel goed zit. We zullen zien of ik te naief ben of niet.

Ik heb alle spullen die ik nodig had uit de auto gehaald en het ding vaarwel gezegd. Debra heeft me op de Greyhound gezet en ik was nog net op tijd in Phoenix voor een couchsurf nieuwjaarsfeestje. Vandaag zit ik met een klein katertje op de bank van Larry. Larry heeft een gigantisch huis een host bijna constant een of meer couchsurfers. Hij is de couchsurfambassadeur van Phoenix.

Morgen ga ik proberen een auto te huren, maar omdat ik nog geen 25 ben en geen echte creditcard heb (het is een debit card) kan het wel eens een dure grap worden. Als het meer dan 700 dollar kost voor 20 dagen ga ik met de greyhound en de trein of liftend verder.

Groetjes uit Phoenix!
Knuffels,
- Okke

Los Angeles

(Dit heb ik geschreven op 28 december)

Gisteren ben ik eindelijk op pad gegaan op mijn lange tocht. Het plan was eerst om naar Dallas, Texas te rijden en daarna weer terug naar San Francisco. Na overleg met pa en ma heb ik besloten om - naar bevind van zaken - naar de oostkust te rijden. Florida, misschien een heel klein beetje verder noordelijk.

De reis naar Santa Monica, Los Angeles ging erg voorspoedig. Zonder verwarming wordt het best koud in de auto, maar met een jas aan en twee broeken was het wel te houden. Ik hoop dat het niet veel kouder wordt onderweg; misschien dat ik een verwarming moet kopen die ik in de 9V aansluiting van m'n auto kan douwen. Ik heb daar vandaag naar gezocht, maar ik kon het niet vinden.

Ik logeer bij Stuart, een man van 35. Het was mijn eerste keer couchsurfen, en voor hem ook. Hij is erg vriendelijk, maar wel heel erg gay. Hij doet erg zijn best om het me naar mijn zin te maken. Stuart werkt bij een Honda-dealer. Hij krijgt alleen betaald als hij auto's verkoopt; het lijkt me een erg stressvolle baan. Verder is er niet zo heel veel over hem te vertellen; ik heb het gevoel dat hij niet zo heel veel met zijn leven doet. Volgende week gaat hij voor het eerst in drie jaar weer reizen, ik hoop dat dat hem goed doet.

Vandaag ben ik eerst met Stuart naar zijn werk gegaan. Hij ging werken en heb ik rondgeshopt voor een verwarming. Die kon ik niet vinden, dus ik ga vanavond op internet zoeken voor eentje. Na het shoppen ben ik naar het strand gegaan en Venice Beach. Venice Beach is een van de meest toeristische straten. Vlak aan het strand staan allemaal toeristenshops en straattheater. Toen ik op het strand een biertje aan het drinken was kwam ik River tegen.

River is al drie maanden in Californie aan het rondtrekken. Hij slaapt in de buitenlucht en had al zeker een week niet gedoucht. Ik heb hem aangeboden om hem mee te nemen naar San Diego morgen. Hij heeft beloofd morgenochtend een douche te nemen.

Morgen ga ik wat spullen afleveren bij Vincent en Margie, en ik blijf slapen bij Myles. Margie stuurde me een smsje toen ze daar achter kwam: 'So I heard ure staying at myles house'. Dat klinkt niet zo vriendelijk. Ik weet niet wat er met haar aan de hand is, maar volgens mij is ze pissig op me om de een of andere reden. Ik kan niet uitvissen waarom. We zullen wel zien morgen.

Overmorgen ga ik naar Phoenix rijden. Ik hoop dat ik daar bij een gezin kan blijven slapen, en misschien ook oud & nieuw vieren. Daarna wil ik meer van Arizona zien en omhoog naar de Grand Canyon rijden.

Roadtrip!

Zo, het is eindelijk zo ver. Nog een nachtje in mijn appartementje in San Francisco slapen en dan ga ik vier weken op pad!

Mijn autootje is een '91 Pontiac Sunbird, zonder verwarming. Verder werkt hij helemaal prima, al rijdt 'ie 1 op 10. Maar dat maakt niet uit! In Amerika kost benzine geen drol, ik betaal nu omgerekend 35 eurocent per liter.

Ik weet nog niet zeker hoe mijn roadtrip er precies uit gaat zien. Ik ga in elk geval eerst naar Los Angeles, dan de Grand Canyon, en dan richting Texas. Vervolgens wordt het waarschijnlijk via New Orleans en Atlanta naar de oostkust! Een kaartje is hier denk ik.

Ik ga proberen zo veel mogelijk nachten te couchsurfen. Couchsurfers stellen een slaapplaats beschikbaar, en laten mensen die dan langskomen de stad zien. Je betaalt er niets voor, het is gewoon voor de leuk. Ik heb nu nog maar 1 plaats, en dat is in Los Angeles.

Ik ga nu snel slapen; het is al bijna 1 uur. Ik loop al een paar dagen last minute dingen te regelen, en dat is erg vermoeiend.

Kusjes uit (nu voor waarschijnlijk de laatste keer) San Francisco.
- Okke