New Orleans

Zo, een beetje te laat, maar toch nog het laatste en afsluitende deel van deze serie. Het verhaal is bijna af, lieve lezertjes!

Vanuit Austin heb ik de trein gepakt naar New Orleans. Daar kwam ik aan zonder een plaats om te slapen. Geen van de couchsurfers die ik had benaderd had gereageerd, dus ik moest in een Hostel. Dacht ik. In een cafeetje ben ik gaan zitten, en waarempel, ik had een mailtje van een Couchsurfer! Hij had een berichtje van mij gezien op het forum, en had besloten om mij te hosten.

Meet Mario. Een 54-jarige alcoholist die _alles_ wat hij had is kwijtgeraakt met Katrina. Hij heeft met mij een aantal dagen door New Orleans gelopen, en heeft me allerlei plekjes laten zien waar ik anders nooit geweest was. Hij woont namelijk zijn hele leven al in New Orleans.

Katrina heeft zijn en veel andere mensen hun levens compleet verwoest. Aan de ene kant is de materiele schade natuurlijk heel groot, maar ook psychisch was het erg zwaar. De regering-Bush heeft veel te laat veel te weinig gedaan, en actief reddingswerkers uit het buitenland geweerd. Ook werden de mensen erg slecht opgevangen, en het werd hen ontmoedigd om weer terug te keren naar New Orleans. Mario heeft zelf een jaar in zijn auto geleefd voordat hij weer een huis had.

De mensen in New Orleans zijn geweldig. Ik ben nog nooit zo vriendelijk aangesproken in bars door het personeel. Het voelde allemaal erg gemeend, wat een verademing was na bijvoorbeeld Los Angeles waar mensen meer op uiterlijk vertoon en smijten meld geld vallen.

Een aantal mensen leeft tegenwoordig in de veronderstelling dat ik familie ben van Mario, zijn 'zoon uit Amsterdam'. Hij heeft altijd genoeg scharrels en maitresses gehad om dat geloofwaardig te vertellen. Erg grappig.


Na een paar daagjes New Orleans was het tijd om verder te reizen. Miami was aan de beurt. In Miami heb ik drie nachten in een Hostel geslapen, het eerste en enige in mijn hele reis. Miami is vrij saai; het is groot en het strand is mooi. Je kunt prachtig uit. Maar dat is neit het gene wat ik in Amerika was gaan doen! Ik wil mensen ontmoeten, gekke dingen zien. Op het strand liggen is natuurlijk leuk, maar dat kan in Zuid Frankrijk ook wel. Ik wil niet klagen. Het strand was fijn.

Op de dag van Obama's inauguratie ben ik vanaf Miami naar San Francisco gevlogen. Daar heb ik nog een paar vrienden ontmoet wie ik eerder nog niet vaarwel had kunnen zeggen, zoals Oscar de grote Zweed.

Het was heel fijn om weer terug te zijn in San Francisco. De sfeer die in die stad hangt is erg bijzonder; er gebeuren gekke dingen in de straten en iedereen die het ziet geniet er van. In Amsterdam heb ik altijd het gevoel dat als je iets grappigs ziet dat je dan moet doen alsof dat normaal is: "It's Amsterdam, man". In San Francisco gaan mensen juist stil staan en er naar kijken, klappen, dansen. Ze vieren het feit dat de stad speciaal is.